سی و دو

راستَش یک دلیل مهم برای اینکه تصمیم گرفتم حتما سر موعد مقرر برگردم، پست خانم دکتر گلسا بود. گفته بود دلش برای دوستانش که وبلاگ را ترک یا حذف کرده‌اند تنگ شده. یاد خودم افتادم که وقتی کسی ترک وبلاگ می‌کند یا بالکل دکمه‌ی حذف را می‌زند، از او دلگیر می‌شوم. گفتم شاید من هم اینجا دوستانی داشته باشم که از سکوتم دلگیر شوند. دلیل بیخودی به نظر می‌آید، ولی در ابتدا برای از دست دادن دوستان، باید دلیل خوبی داشته باشم که ندارم.

+ وگرنه داشتم می‌رفتم که چهل روز را برای مدت نامعلومی تمدید کنم!